Ҳамал
Рӯз барои вохӯриву мулоқотҳои ошиқона созгор аст. Робита бо шахси бароятон наздик ашку озурдагӣ меорад. Муносибати дағалонаи ошиқатон ё бадбинии дуҷониба боиси аз ҳам ҷудо шуданатон мегардад. Мардҳо ба асабхаробӣ гирифтор мешаванд ё муноқишаи оилавӣ имкон дорад. Аз дағалгуфториву садо баланд кардан худдорӣ намоед.
Савр
Ба вазъи саломатии худ бодиққат бошед. Парҳезро риоя намуда, аз хӯрдани гӯшт худдорӣ намоед. Вохӯриву гуфтушунидҳои корӣ бобарор анҷом ёфта даромад меоранд. Қабл аз он ки нафареро танқид мекунед, ба сару либоси худ диққат диҳед. Ба сафари роҳи дур дар танҳоӣ баромаданро тавсия намедиҳем.
Ҷавзо
Муноқишаи баногаҳ сарзада ба фоидаи шумо анҷом намеёбад. Фориғболӣ накунед, вагарна нохушиҳои нав шуморо домангир мешаванд. Саломатии мустаҳкам ва иродаи қавӣ шуморо аз муноқишаҳо сарбаландона берун месозанд. Дар ҷойи кор тафтиши ногаҳонӣ ва ба доми иғво афтиданатон имкон дорад.
Саратон
Вазъи саломатиятон дар ин рӯз хеле хуб мегардад. Ба қаҳру ғазаб роҳ надиҳед, вагарна муносибати атрофиён нисбататон бад мегардад. Наздиконатон ба меҳрубонии шумо ниёз доранд. Мулоқоти ошиқона бо шахсе, ки сахт дӯсташ медоред, хеле олӣ мегузарад. Рӯзи охирини моҳ корҳоятонро ҷамъбаст намуда буҷаи моҳи апрелро тартиб диҳед. Бегоҳирӯзӣ аз роҳи дур хабари хуш мешунавед.
Асад
Мулоқоти ошиқона барои бонувон боиси ҷудоӣ мегардад. Аз имкон дур нест, ки маҳз дар ҳамин рӯз бо нафари дигаре шинос шуда, захмҳои дилатонро шифо мебахшед. Мутаассифона ишқи наватон давомнок намешавад. Наздикон бо сабаби камбудиҳои рӯзгор ва сардмуомилагии шумо норозигӣ изҳор карда муноқиша мекунанд.
Сунбула
Дар ин рӯз мардҳо набояд ба эҳсосот дода шаванд, эҳтимоли асабхаробӣ ва рух додани муноқиша вуҷуд дорад. Бонувон бояд аз дағалгуфторӣ ё садо баланд кардан худдорӣ намоянд. Ба саломатии худ бодиққат бошед. Байни зану шавҳарон бо сабабҳои ночиз нофаҳмӣ рух медиҳад.
Мизон
Бо сабаби баъзе ғалатҳои содиркардаатон бояд аз наздикони худ узр пурсед. Ба эҳсосот дода нашавед, аз дағаливу садо баланд кардан худдорӣ намоед, ба муноқиша роҳ надиҳед. Мушкилоти молиявиатон тӯл мекашад, бояд аз пайи рафъ карданаш шавед. Дар муносибатҳои ошиқона ба шарму ҳаё роҳ надиҳед.
Ақраб
Пешомади бадеро, ки дилатон гувоҳӣ медод, дар ин рӯз амалӣ мешавад. Вазъият тавре сурат мегирад, ки шуморо дар корҳои зиёде гунаҳкор месозанд. Ҳангоми худро муҳофизат кардан ба қаҳру ғазаб роҳ надиҳед, вагарна вазъиятро душвортар месозед. Дӯстдоштаатон ба меҳру муҳаббати шумо ниёз дорад.
Қавс
Ба вазъи саломатии худ ва робита ба ҳамкорон диққат диҳед. Муноқишае имкон дорад, ки ба фоидаи шумо ҳал намегардад.Аз он ки дӯстдоштаатон андешаашро нисбати шумо тағйир додааст, худатон гунаҳкоред. Дӯстдорони машрубот андозаро нигоҳ дошта, субҳ бардам аз хоб бедор мешаванд.
Ҷаддӣ
Мардҳо набояд ба эҳсосот дода шаванд. Бонувон ба саломатии худ диққат дода, аз хӯроки равғанин худдорӣ намоянд. Кореро, ки дар ин рӯз пайдо мекунед, аҷибу баобрӯ аст. Зимни сафарҳои корӣ бо шахси олиҷаноб шинос мешавед. Баъди робита бо ҳамсафари хуб руҳатон болида мегардад. Бегоҳирӯзӣ даромади пулӣ имкон дорад.
Далв
Рӯзи душвор аст, тамоми рафтори худро андеша намоед. Зимни робита бо наздикон мушкилиҳо сар зада шуморо гунаҳкор месозанд. Аз имкон дур нест, ки аҳли оила аз беэътиноии шумо гила доранд, ин камбудиро рафъ намоед. Мукофотпулии калон ва хариди хуб карданатон имкон дорад.
Ҳут
Аз ҳамкориҳои хатарноку шубҳаовар худдорӣ намоед. Агар бо роҳи макру ҳила равед, муфлис мегардед. Ба худ бовар кунед, на ба онҳое, ки шуморо фиреб додан мехоҳанд. Агар ба муносибатҳои ошиқонаатон меҳру муҳаббатро ворид намоед, бо ҳам наздиктар мегардед. Барои ба рухсатии меҳнатӣ баромадану истироҳат кардан рӯзи мусоид аст.
