Ҳамал
Дар ин рӯз дар бораи кори нав ё аз худ намудани касбу кори дигар андеша карданатон ба маврид аст. Барои расидан ба мақсади худ кӯшиш намоед, он гоҳ ҳам вазъи молиявиатон хуб мегардаду ҳам асабатон ором мегардад. Муносибатҳоятон бо шахси дӯстдошта хуб аст, вале андаке меҳрубону боҳарорат бошед. Кори ба нақша гирифтаатонро ба таъхир гузоред, нафаре дар ҳақатон бадӣ кардан мехоҳад.
Савр
Рӯзи бобарор аст. Базеҳо соҳиби вазифа мешаванду аз ҷониби роҳбарият таърифу тавсиф мешунаванд. Ба танқиди ҳамкорон бомулоҳиза амал намоед, хусусан агар он арзанда бошад. Дар тиҷорати шахсӣ ба ҳамкорони худ бовар кунед. Нисбати шахси дӯстдоштаатон рашки беҳуда накунед. Ба саломатии шахси бароятон азиз диққат диҳед.
Ҷавзо
Дар ин рӯз бо корҳои муқаррарии худ машғул шуда, барои оянда нақша насозед. Аз ғалатҳои дар гузашта содирнамудаатон хулосаи дуруст бароварда, муносибатро бо шахси бароятон азиз хубтар месозед. Барои ба бозор рафтану харид кардан рӯзи дигарро интихоб намоед. Андаке худро нотоб ҳис мекунед, вале баъди нисфирӯзӣ ҳолататон рӯ ба беҳбудӣ меорад.
Саратон
Ҳар қадаре бештар заҳмат кашед, ҳамон андоза дар ҷамъият ва коллектив мавқеи худро мустаҳкам месозед. Дар муносибатҳои оилавӣ ба нобовариву шубҳа роҳ надиҳед. Ба нафароне, ки бо ваъдаи пули калон шуморо ба кори худ ҷалб кардан мехоҳанд, бовар накунед. Ба вохӯрии ошиқона рафтанро маслиҳат намедиҳем.
Асад
Рӯзи пур аз рӯйдод аст. Дар тамоми корҳоятон бодиққату ҳушёр бошед. Ба садои қалби худ гӯш андохта, нуқтаи назари шахсони бароятон наздикро бодиққат гӯш кунед. Барои саргузаштҳои ошиқона ва харидани туҳфа барои дӯстдоштаатон рӯзи мусоид аст. Ташхиси бемориҳоро ба таъхир нагузоред.
Сунбула
Бо истифода аз давоҳои халқӣ масунияти худро мустаҳкам кунеду ба сауна равед. Ҷисми худро аз ифлосиҳо тоза карда, бегоҳирӯзӣ дар ҳавои тоза сайр кунед. Ба муомилаи сарди атрофиён бо сабру таҳаммул ҷавоб диҳед. Ба баҳсу мунозираи беҳуда роҳ надиҳед, вагарна ба ғайр аз асабоният чизи дигаре намебинед. Баъди нисфирӯзӣ қобилияти ба атрофиён таъсир расониданро пайдо мекунед.
Мизон
Ҳангоми шиносоиҳои нав хеле бодиққат бошед. Ба садои қалби худ гӯш андохта инсонро хубтар мешиносед. Ба саломатии худ бодиққат бошед, ба нишонаҳои беморӣ беэътиноӣ зоҳир накунед. Дар ин рӯз маъракаву шабнишиниро ба нақша нагиред. Кореро, ки аз уҳдааш намебароед, иҷро карданашро ваъда надиҳед, вагарна дӯстдоштаи худро меранҷонед.
Ақраб
Рӯзи номусоид аст, муваққатан заифии худро эҳсос мекунед. Мушкилиҳои касбӣ аз шумо қувваи зиёдро талаб мекунанд. Организми шумо ба табобати пурра эҳтиёҷ дорад. Хавотирӣ ва гувоҳии дил аз пешомади бад ба саломативу ҳолати руҳиятон бетаъсир намемонад. Мушкилиҳои ҳаётиро ба дил наздик қабул накунед.
Қавс
Дар муносибат бо ҳамкорон мушкилӣ имкон дорад, баъзеҳо хислати ба кори дигарон дахолат накардану шаъну шарафи худро паст назадани шуморо ҳамчун кибру ғурур қабул мекунанд. Ҳангоми кор бо ҳуҷҷатҳо бодиққат бошед. Дар сомонаҳои интернетӣ ба шиносоиҳои ошиқона роҳ надиҳед.
Ҷаддӣ
Тамоми нақшаву ниятҳо ва вохӯриҳои шахсӣ мувақаттӣ буда, сади роҳи пешравии корҳоятон ё ба даст овардани даромади пулӣ мегардад. Хобҳоятон амалӣ мешаванд. Дар хоб ё бедорӣ ифлос кардани либос аз рух ддани нохушӣ дарак медиҳад. Баъди нисфирӯзӣ бо нафаре вомехӯред, ки ба наздикӣ ақди никоҳ мебандед.
Далв
Дар муносибатҳои ошиқона дар ҷустуҷӯйи шахси идеалӣ нагардед, дӯстдоштаи худро бо тамоми камбудиҳояш қабул кунед. Корҳои вобаста бо сохтмон, тарғибот ва санъат бобарор анҷом меёбанд. Аз нафароне, ки сидқан ба шумо некӣ мехоҳанд, наранҷед. Нисбати шахси дӯстдоштаатон меҳри беандоза пайдо мекунед.
Ҳут
Барои аксари ҳутҳо рӯзи душвору пурмасъулият аст. Қисми зиёди мушкилиҳои худро то нисфирӯзӣ ба анҷом расонед. Барои ба даст овардани маблағи хуб кӯшиши зиёд карданатон лозим меояд. Дар ҳаёти шахсӣ дилсардӣ байни зану шавҳарон дида мешавад. Сабаби ҷуддоӣ дар хастагӣ, ҷангу ҷанҷол, рашк ва хиёнат аст.
