Ҳамал
Аслан дар дунё одами бегуноҳ нест, вале имрӯз тамоми одатҳои бад ва ҷиҳатҳои бадтарини хислати худро нишон медиҳед. Аз ҳад зиёд якраву боғурур ва худхоҳ мегардед. Беҳтараш дар хона танҳо монед, вагарна бо ҳамкорон сахт ҷанҷол мекунед.
Савр
Дар ин рӯз пурра ба мушкилоти рӯзгор фурӯ меравед. Таъмири ба нақшакашидаи хонаатон маблағи зиёд талаб мекунад. Барои сохтмон ва тағйир додани нақшаи хона рӯзи мусоид аст. Агар шумо дар офис кор мекарда бошед, ҳангоми кор бо ҳуҷҷатҳо ҳушёриро аз даст надиҳед.
Ҷавзо
Дар ин рӯз бояд аз пайи беҳдошти саломатии худ шавед. Агар имконият дошта бошед, бо аҳли оила ба истироҳат равед. Бо шарофати муносибати хуб бо ҳамсаратон зиндагиятон ширин мегардад. Аз мушкилиҳои молиявӣ руҳафтода нашавед.
Саратон
Ба саратон ақидаҳои ҷолиби зиёде меоянд. Ҳарчи зудтар аз пайи амалӣ карданаш мешавед, вале барои ин танҳо хоҳиш доштанатон кифоя нест. Барои ба мақсад расиданатон бояд дилпурона амал намоед. Бегоҳирӯзӣ бори дигар собит месозед, ки анъанаҳои оилавиро қадр менамоед.
Асад
Дар ин рӯз агар дамдузд нашуда, хушчақчақ бошед, ҳамсафари ҳаётии худро пайдо месозед. Бегоҳирӯзӣ асадҳои танҳо ҷуфти худро пайдо месозанд. Бо шарофати табъи болида атрофиёнро ҷалб менамоед. Ба нафароне, ки аз шумо кӯмак мепурсанд, рад накунед.
Сунбула
Дар ин рӯз барои комилан тағйир додани ҳаёти худ омода ҳастед. Ба сафар баромадану бо нафарони ҷолиб шинос шуда, ишқбозӣ кардан мехоҳед. Рӯзи бобарор аст, орзуҳои зиёдатон амалӣ мешаванд. Ҳушёриро аз даст надиҳед, вагарна ба худатон зарар мерасонед.
Мизон
Ғайри хоҳиши худ ба вазъиятҳои ногувор афтиданатон имкон дорад. Аз баҳсу мунозира, ғайбату моҷарои ҳамкорон худро дур гиред. Беҳуда кӯшиши ба ҳама ҳақ будани худро исбот насозед, вагарна вазъият бадтар мегардад. Беҳтараш бетараф бошеду давраи душворро паси сар намоед.
Ақраб
Агар дар ин рӯз ба ҷои кор истироҳатро интихоб намоед, бурд мекунед. Шумо аввали сол барои пурра таъмин сохтани аҳли оила заҳмати зиёд кашидед. Назди телевизор нашинеду ба истироҳати берун аз шаҳр бароед. Ҳавои тоза андешаҳои мағшушро аз саратон дур месозад.
Қавс
Дар ин рӯз хабарҳои зиёде мешунавед. Барои он ки ба хатогӣ роҳ надиҳед, дурустии хабарҳоро санҷиданатон лозим меояд. Бо нафароне, ки нияти бо шумо ҳамкорӣ карданро доранд, вохӯрданро тавсия намедиҳем. Дар аввал ғоибона дар бораашон маълумот ҷамъ карда, баъдан дар тамос шавед.
Ҷаддӣ
Ба сафари роҳи дур баромаданатон хуб аст. Агар имкон дошта бошед, ба истироҳат равед. Бояд гуфт, ки нафарони дар мучали ҷаддӣ тавлидёфта истироҳати зимистонаро дӯст медоранд. Барои болидагии хотиратон дӯстонро низ даъват кунед.
Далв
Дар ин рӯз камшавии нерӯву қуввататонро эҳсос мекунед. Ин таъсири ҳавои сард ё мушкилиҳои якҳафтаина аст. Аз ҳамин рӯз сар карда, витаминҳои қувватбахш истеъмол намоед. Фаромӯш насозед, ки табъи хушу болида аз ҳама чиз муҳимтар аст.
Ҳут
Як қатор мушкилиҳои вобаста ба саломатиятон пайдо мешавад. Бемориҳои куҳна хуруҷ намуда, гирифтори зуком мегардед. Барои барқарор сохтани нерӯву мустаҳкамсозии масуният бояд ғизои хуб истеъмол карда, истироҳат кунеду одатҳои бадро аз худ дур созед.
