Силсилафилми “Ишқ-Пул-Душанбе” аз нахустин филмҳои бисёрсериягӣ дар олами синамои тоҷик мебошад, ки чеҳраҳои зиёдро барои тамошобин муаррифӣ намуд. Ёсамин Давлатова низ дар ин филм нақш офарида, шӯҳраташро афзунгар гардонд. Ёсамин ғайр аз сарояндагӣ, ҳамчунин ҳунарпеша, шоира ва соҳибкор аст. Бахшида ба иди Наврӯз бо ин бонуи саропо ҳунар мо суҳбате оростем ва фишурдаашро манзури шумо менамоем.
-Наврӯз муборак, бонуи ҳунар!
- Ташаккури зиёд!
- Ёсаминбону, иди Наврӯзро чӣ гуна ҷашн мегиред?
- Азбаски 21-22-юми март рӯзҳои кории моянд ва моҳи шарифи Рамазон аст, дар соҳили баҳри Форс, рӯйи хоки нарм, ҳамроҳи худ хӯрок гирифта, бо тамошои ситораҳову моҳтоб рӯйи мавҷи баҳр бегоҳамро мегузаронам.
- Аксари шахсиятҳои машҳур иду ҷашнҳоро дар хориҷа мегузаронанд. Шумо ҳам айни замон дар хориҷа ҳастед. Махсус барои ҷашн гирифтани Наврӯз ба хориҷи кишвар сафар кардед? Дар он ҷо чӣ гуна Наврӯзро ҷашн мегиред?
-Не, махсус ба хотири таҷлили Наврӯз наомадаам. Ба ман пешниҳоди хуби корӣ шуд ва онро қабул кардам. Ин пешниҳод якуним сол қабл омада буд. Ҳоло шоҳписарам Шердил калонтар шудааст ва акнун ман метавонам бо хотири ҷамъ аз паси кор шуда, баҳри сохтани ояндаи фарзандам талош варзам. Хуб мешавад, агар Наврӯзро дар Эрон, дар шаҳри Киш гузаронам, ки дар наздикии манзилам аст.
-Дар хона ҳам дастурхони наврӯзӣ меороед ё рӯзҳои идро танҳо дар идгоҳҳо мегузаронед?
-Шояд дар идгоҳ, вале ба эҳтимолияти зиёд, ҳамроҳ бо фикрҳои худам, хомаю рангам, хаёлотам, дар ягон гӯшаи ороми табиат. Ман ҳеч гоҳ танҳо нестам, ҳамеша ҳузури Худоро эҳсос мекунам. Наметарсам, зиқӣ намекунам, андуҳгин намешавам дар танҳоӣ. Танҳоии ман ҳамеша самараи эҷодӣ мебахшад. Дар танҳоӣ, дар соҳили баҳр, меваю шарбат гирифта, суруди нав эҷод мекунам ва руҳияамро тақвият мебахшам. Аз дӯстони қалбакӣ доштан дида, «танҳоӣ»-ро зиёдтар мепарастам.
- Суманак яке аз рамзҳои асосии Наврӯз аст, вале ба фикрам вақти суманакпазӣ надоред-а?
- Имсол фурсат нашуд, ки гандуми нам гузорам. Сафар ба хориҷа доштам.
- Кори эҷодӣ аз кас нерӯи зиёд металабад. Шумо ҳам эҷодкор, ҳам сарояндаед. Чӣ гуна ин ҳама хастагиро бартараф месозед?
-Оилаи ман, пирҳои ман ҳама соҳиби қаламанд. Ман ҳанӯз аз синни 5-6-солагӣ назмсозӣ мекардам. Ҳама эҳсосоти хубу бад, дарду сурурамро тариқи шеъру суруд баён мекардам. Тавре ҳама дӯстон шоҳиданд, ман фақат суруд эҷод кардаву сабт намуда, клип месозам, вале барои маркетинг, реклама қувва сарф намекунам. Ҳадафи ман машҳур шудан нест. Фақат мехоҳам эҷодиётам паси парда намонад, намирад, балки ба шунавандагон ҳаловат бахшад. Барои касе пӯшида нест, ки Ибни Сино тариқи мусиқӣ бемориҳои вазнинро табобат мекард. Оҳангҳои ман ороманд. Барои касе, агар дилкаш бошад, бе сохтани «шоу» ва сурати зебо, бо хоҳиши худ таронаву шеъру ғазалҳои эҷодиамро шунаванд.
- Таманниёти шумо дар Наврӯз ба мухлисонатон?
- Ҳар як шахс бояд фаромӯш насозад, ки дунёи зебои ботинии мо хубтар аз дунёи зоҳирии молиявист. Бигзор чашми ақли ҳар як фард ба зебоии руҳу дунёи ботинии худаш кушода шавад, то дил аз нафсу моликияти заминӣ озод бошад. Вақте инсон бар нафс ғолиб меояд, хушбахт мешавад. Бояд бештар барои руҳия вақт ҷудо карда, руҳамонро оро диҳем. Таманно дорам, ки сарчашмаи хурсандии худ бошем!
