Ҳамал
Рӯзи хуб аст, хусусан барои табобат ва беҳ сохтани вазъи саломатӣ. Агар тарзи табобати пешгирифтаатон самарае набахшад, усули дигари табобатро пайгирӣ намоед. Чанд мушкили рӯзгор пеш меояд, ки бояд ҳатман аз пайи рафъ карданаш шавед. Барои он ки азоби бепулӣ накашед, захира кардани пулро ёд гиред ва сарфи беҳуда накунед.
Савр
Дар ҳама кор боэҳтиёт бошед. Бо мошини шахсии худ ба сафари берун аз шаҳр баромаданро тавсия намедиҳем, рух додани вазъиятҳои садамавӣ ва ба қонунвайронкунӣ роҳ додану ҷарима супоридан имкон дорад. Дарди дилро танҳо дар ҳузури шахсе кунед, ки ба шумо сидқан боварӣ дорад. Нафароне, ки дар ин рӯз зодрӯз доранд, аз дӯстдоштаи худ хабари хуш мешунаванд.
Ҷавзо
Дар ин рӯз барои харидкунӣ ба мағозаву бозор рафтанро тавсия намедиҳем, ҳатто агар вазъи молиявиатон хуб бошад ҳам. Парҳезро риоя намуда, аз хӯрокҳои шӯр, равғанин ва серғизо худдорӣ намоед. Барои рафъ намудани мушкилиҳое, ки байни шумову дӯстдоштаатон пайдо шудааст, муваққатан робитаатонро бо ӯ қатъ намоед.
Саратон
Агар нияти ба мағоза рафтанро дошта бошед, хариди калон мекунеду кисаатон холӣ мемонад. Умуман дар ин рӯз маблағи зиёд сарф мекунед, хатари аз даст додани пул зиёд аст. Аз пайи ба даст овардани пул давиданро низ тавсия намедиҳем. Беҳтараш бо ибодат машғул шавед. Кори вазнини ҷисмонӣ ба саломатиятон беасар намемонад.
Асад
Пешниҳодҳои дар ин рӯз пайдошуда ба вазъи молиявиатон таъсири зиёд мерасонанд. Рӯзи бобарор аст. Ба нафароне, ки аз шумо кӯмак мепурсанд, ба қадри имкон дасти мадад дароз кунед. Атрофиён аз шумо на маблағ, балки дастгирии маънавиро интизоранд. Нисфирӯзӣ кунҷи танҳоӣ ҷустану қаҳр карданатон хуб нест. Чеҳраатонро кушода гиред, мурғи бахтатон наздик аст.
Сунбула
Дар ин рӯз хатари хурӯҷ намудани бемориҳои музмин, хусусан иллати пешобдон ва гурдаҳо эҳтимол дорад. Атрофиён дамдузду бадқаҳр мешаванд. Дар хонаву ҷойи кор нисбати шумо талабот сахт мегардад. Таъмири хона ва ба ҷойи нав кӯч бастан, фурӯши хона бобарор анҷом меёбад. Меҳру муҳаббат нисбати шахси бароятон азиз дар ин рӯзҳои баҳорӣ бештар мегардад.
Мизон
Агар дар ин рӯз худро аз ҳамкорон як сару гардан боло гиред, муносибатҳоятонро вайрон мекунед. Мақоми пештараатонро аз даст додан нахоҳед, ман-манӣ накунед. Имрӯз ба нафаре ниёз доред, ки дар чунин лаҳзаҳои душвор шуморо дастгирӣ намояд. Саломатӣ ва табъи хуш аз ҳолати руҳиятон вобастагӣ дорад. Агар қалбатон ғамгин бошад, ҳатто ҳавои баҳорӣ хотиратонро шод намегардонад.
Ақраб
Дар ин рӯз пулро эҳтиёткорона сарф кунед. Беҳтараш хариди калон накунед, вагарна рӯзи дигар аз чизҳои харидаатон пушаймон мешавед. Дар робита бо атрофиён гузашт карданро омӯзед. Вақти бештари худро дар ҳавои кушод гузаронед. Барои он ки ба зудӣ шамол кашида табатон баланд нашавад, саломатиро мустаҳкам созед.
Қавс
Дар ин рӯз ба шитобкорӣ роҳ додану ба касе чизеро исбот кардан намехоҳед. Ҳатто баъзе корҳоятонро ба таъхир мегузоред. Беҳтараш рӯзро барои худ ва наздиконатон бахшед. Оғози кори наву ғайриодӣ бар зарар асту боиси аз даст додани маблағ мегардад. Дар ҷодаи муҳаббат ва ҳангоми бо нафаре шинос шудан ба садои қалби худ гӯш диҳед.
Ҷаддӣ
Муносибататон бо наздикон ё яке аз ҳамкорон вайрон гашта, барои ба худ омаданатон сабру таҳаммули зиёд лозим мешавад. Агар ором шуда, ба ҳодисаи рухдода ба таври дигар нигаред, дар рафтори худ камбудиҳои зиёдеро пайдо мекунед. Барои он ки рӯзатон бобарор анҷом ёбад, аз танқид худдорӣ намоед. Барои бо варзиш машғул шудан рӯзи номусоид аст.
Далв
Дар ин рӯз зери таъсири нафаре мемонед, ки сабабгори ба фиребу найранг печиданатон мегардад. Фаромӯш насозед, ки камтарин ғалат дар масъалаи молиявӣ боиси муфлис гаштанатон мегардад. Барои аз бемориҳои музмин раҳоӣ ёфтан, либосро мувофиқи вазъи ҳаво ба бар намоед, на бо хоҳиши худ.
Ҳут
Шумо зиндагии худро бе орзуву омолҳои ошиқона тасаввур намекунед, вале имрӯз бояд ҳақиқатбин бошед. Шиносоии нав ва ишқбозиро дар маконе, ки кор мекунед, тавсия намедиҳем. Аз баҳри хафагиву гуноҳони баъзеҳо гузашт намоед, кинаро аз дил дур карда худро сабук ҳис мекунед. Хеши дуратон ба меҳмонӣ омада туҳфаи пурқимат меорад.
