Ҳамал
Дар кор таваққуф кардан ва аз мушкилоти мубрам танаффус гирифтан муфид аст. Агар шумо кори муҳимеро барои имрӯз ба нақша гирифта бошед, метавонед онро иҷро кунед, аммо барои истироҳат вақт ҷудо кунед. Шахси дӯстдошта табъатонро хира месозад, аммо ин сабаби қатъ кардани муносибат бо ӯ шуда наметавонад.
Савр
Фишори руҳии ҷамъшударо метавонед бо машқ дар толори варзиш ё мулоқоти деринтизор бо дӯстон хориҷ намоед. Дар сӯҳбатҳо аз мавзӯъҳои молиявӣ канорагирӣ кунед, дар бораи чизҳои абстрактӣ сӯҳбат кунед. Барои хурсандии рӯз, ба худ иҷозат диҳед, ки каме дарозтар хоб кунед ё барои хӯроки нисфирӯзӣ як табақи ғайриоддӣ пухтан.
Ҷавзо
Беҳтараш рӯзро бо анҷом додани корҳои сабуки хона ё тамошои телевизор сипарӣ намоед. Пеш аз рӯзи кории душвор бояд нерӯи худро барқарор созед. Вақти бештари худро дар хона бо аҳли оилаи худ гузаронед. Метавонед меҳмон даъват намоед ё вохӯриҳои дӯстона ташкил кунед.
Саратон
Агар шумо дастгирӣ ва дилбардорӣ мехоста бошед, дӯстони наздикро ба меҳмонӣ даъват кунед ё ба ҷое бо онҳо равед. Дар муносибатҳои шахсӣ таваккал накунед, шумо метавонед бисёр чизҳоеро, ки муддати тӯлонӣ дар рӯи он кор карда будед, аз даст диҳед. Бояд дар атрофи худ нафарони мусбиро ҷамъ оваред.
Асад
Барои барқарор кардани нерӯ ва қуввати худ вақт ҷудо кунед. Базмҳои пурғавғо ва серодам барои шумо нестанд. Дар пеш шуморо кори душвор интизор аст, бинобар ин имрӯз истироҳати бештар кунед. Қарз нагиред ва пул надиҳед: ин боиси ҷанҷол мегардад.
Сунбула
Рӯзи пуршиддат ва пурнизоъ мешавад. Аз одамони манфӣ дурӣ ҷӯед ва ҳама баҳсҳоро ҳал кунед. Бештар ба садои қалби худ гӯш андозед. Барои истироҳат дар муҳити бароҳати хона вақт ҷудо кунед. Нафароне, ки аз фишорбаландӣ азият мекашанд, бояд ҷиддан аз пайи табобат шаванд.
Мизон
Аз пайи бартараф намудани камбудиҳои худ шавед. Харид кардану ба сартарошхона ё назди машшота рафтан бобарор анҷом меёбад. Барои бартараф кардани стресс ва барқарор кардани ҳолати руҳӣ истироҳат кунед. Наздикон ба ғамхориву муҳаббати шумо ниёз доранд.
Ақраб
Нақшаҳои рӯзонаи ақрабҳо метавонанд зуд тағйир ёбанд, аз ин рӯ, дар ин муддат вохӯрӣ таъинот ё корҳои муҳимро ба нақша нагиред. Бо шахси наздикатон ҷанҷол имконпазир аст, кӯшиш кунед, ки нармтар бошед ва зуд таслим шавед. Агар шумо ба қобилиятҳои худ боварӣ надошта бошед, амал накунед, аввал бодиққат фикр кунед.
Қавс
Рӯзи хубест барои анҷом додани кори хеле муҳим ё душвор. Дар ин рӯз ҳама коратон барор мегирад. Аммо тамоми рӯзро дар ҷои кор нагузаронед, барои истироҳат ва машғулиятҳои гуворо вақт ҷудо кунед. Нафарони тоҷир бояд пеш аз лоиҳаҳои нави тиҷоратӣ қувват ҷамъ кунанд. Бегоҳиро бо дӯстон гузаронидан мумкин аст.
Ҷаддӣ
Ҳалли масъалаҳои мушкилро ба саҳар воқиф гузоред, дар ин вақт қобилиятҳои корчалониятон бештар мегардад. Нимаи дуюми рӯзро дар муҳити орому бе одам сипарӣ намуда, бо кори дӯстдошта машғул шавед ё истироҳат кунед.
Далв
Дар ҳама гуна ҳолатҳои душвору баҳсбарангез ба садои қалби худ гӯш диҳед ва бо маслиҳати атрофиён амал намоед. Фаъол бошеду имкониятҳои муфидро аз даст надиҳед, он гоҳ тағйиротҳо дар зиндагиятон зудтар ба амал омада, табъатонро болида месозад. Вақти бештари худро бо наздикон сипарӣ намоед.
Ҳут
Дар ҳар куҷое, ки имрӯз пайдо мешавед, бешубҳа, ба шумо таваҷҷӯҳ мекунанд ва қадрдонӣ хоҳед шуд. Ҳама гуна сӯҳбатро бо осонӣ анҷом медиҳед, ин истеъдоди дунявиатонро ҳама қадр мекунанд. Эҳтимол аст, ки ба шарофати ҷаззобиятон пешниҳодҳои ҷолибро дар бораи кор ё тиҷорат қабул кунед. Шумо метавонед харидҳои хурд кунед. Тӯҳфаҳо истисно карда намешаванд.
