Ҳамал
Дар ин рӯз бегонаҳоро аз нияту нақшаҳои худ огаҳ накунед, вагарна гапи зиёдатӣ гуфта, ба худатон зарар мерасонед. Душманон як камбудиятонро ёфта, ғайбату овоза мекунанд ва ин боиси асабхаробиятон мегардад. Сафарҳои роҳи дурро ба таъхир гузоред, вагарна хатари рух додани вазъиятҳои ногувор имкон дорад. Дар масъалаҳои ошиқона якравӣ кардан маслиҳат дода намешавад.
Савр
Дар ин рӯз таънаву маломати тарафайн имкон дорад, аз ин лиҳоз ба ҳуҷум омода бошед. Дар рафъ намудани мушкилиҳо аз ҳад зиёд асабӣ нашаведу ба қаҳру ғазаб роҳ надиҳед. Нақшаҳои кашидаатон баногаҳ вайрон мешаванд, вале руҳафтода нашавед. Бегоҳирӯзӣ меҳмонҳои нохондаро интизор бошед. Саломатии худро эҳтиёт кунед. Нафаре, ки дӯсташ медоред, бо як рафтори беандеша шуморо меранҷонад.
Ҷавзо
Дар ин рӯз аз ҳар кори ночиз асабӣ мешавед. Мушкилу камбудиҳои калонро мардона ва дар танҳоӣ рафъ месозед. Ба масъалаи хӯрокатон диққати бештар ҷудо намоед. Барои хӯрдани хӯроки серғизо пулро дареғ надоред. Хусусан аввали рӯз ишкаматонро нағзакак сер кунед. Аз ҷониби шахси дӯстдошта ё наздикон кӯмаки молиявӣ имкон дорад.
Саратон
Дар ин рӯз наздикон аз шумо қадаму рафтори ҷасуронаро интизоранд. Беҳ шудани вазъи молиявиатон имкон дорад. Кӯшиш намоед, ки табъи хушу болида ҳамсафаратон бошаду каме бо машқи бадан машғул шуда, саломатиро беҳтар созед. Мардҳо бояд фаромӯш насозанд, ки бонувон туҳфаву меҳрубониро дӯст медоранд.
Асад
Дар ин рӯз корҳоятон барор гирифта, хусусан дар ҷодаи ишқу муҳаббат хушхабар мешунавед. Нафаронеро, ки ба хотири шумо ҷонашонро қурбон мекунанд, қадр намоед. Маоши худро дар чанд рӯз сарф карда, тамоми моҳ бепул монданатон имкон дорад. Бегоҳирӯзӣ аз дарди сар азият кашиданатон эҳтимол дорад, вале ин ҳолати шумо муваққатӣ аст.
Сунбула
Дар ин рӯз саросема шуда, маблағи дар даст доштаи худро сарф накунед. Камбудиҳое, ки имрӯз сар мезананд, аз пешомади мушкилиҳои ҷиддӣ дарак медиҳанд, ки бояд аз пайи рафъ карданаш шавед. Бо нафароне, ки бо шумо ҷанг мекобанд, сар ба сар нашавед. Сунбулаҳои муҷарраде, ки дар фикри оиладоршавӣ афтидаанд, ба саросемагӣ набояд роҳ диҳанд.
Мизон
Дар ин рӯз ба фикру ақидаи наздикони худ бодиққат гӯш дода, аз нақшаву корҳояшон бохабар гардед. Тағйиротҳои куллӣ дар ҳаётатон дида намешавад, вале барои беҳтар намудани вазъи зиндагӣ бояд кӯшиш ба харҷ дода, манбаҳои нави даромадро ҷӯё шавед. На танҳо саломатии худ, балки саломатии наздиконатонро эҳтиёт кунед.
Ақраб
Рӯзи серташвиш аст, худро ба даст гиред. Хусусан пулҳои худро нағзакак пинҳон намоед, инчунин харид кардану қарз доданро маслиҳат намедиҳем. Ба асабонияту хасташавӣ низ роҳ надиҳед. Системаи асабатон дар ин рӯз хеле нозук мегардад. Ақрабҳои муҷаррад ногаҳон ошиқ мешаванду зиндагияшон нуру сафои тоза мегирад.
Қавс
Гардишҳои ногаҳонии қисмат дар масъалаҳои молиявӣ ва касбу коратон дида мешавад. Ба хонаи нав кӯчидан, таъмир ва машваратҳои ҳуқуқӣ хуб анҷом меёбанд. Дар ин рӯз одати гапро ба рӯйи одам гуфтанро партоед. Агар бо ободонии хонаву дар машғул шудан хоҳед, айни муддао аст. Мулоқоти ошиқона табъатонро болида месозад.
Ҷаддӣ
Агар дар ин рӯз байни волидон ва шахси дӯстдоштаатон интихоб кардан лозим ояд, ҳаёти шахсии худро интихоб намоед. Рӯзи бобарорест барои шинос кардани аҳли оила бо шахси дӯстдошта. Барои он ки пулҳоятон зуд тамом нашаванд, рӯйихати хароҷоти ҳаррӯзаи худро тартиб дода, маблағро тақсим кунед. Вазъи саломатии худро аз наздиконатон пинҳон накунед.
Далв
Нақшаҳои оилавӣ дар ин рӯз аз дигар ниятҳоятон муҳимтар мешаванд. Хариди хӯрокворӣ, таъмири хурд ва дигар корҳоятон бобарор анҷом меёбанд. Эҳтимоли зуком шуданатон дар назар аст, сари вақт чора андешида масунияти баданро мустаҳкам созед, вагарна чанд рӯзро дар бистари беморӣ паси сар мекунед.
Ҳут
Дар ин рӯз аз корҳои вазнини ҷисмонӣ худдорӣ намоед, вагарна осеб ёфтани мушакҳо ва ҷароҳат бардоштанатон эҳтимол дорад. Хайру саховат карданатон хуб аст, вале дар бораи худ низ фикр кунед. Дар рафъи масъалаҳои молиявӣ устокорона амал мекунед. Кордатон болои равған гашта, камбудиҳоро ҳал мекунед. Мулоқоти ошиқонаро бегоҳирӯзӣ ба таъхир гузоред, вагарна табъатон хира мегардад.
