Ҳамал
Бо истифода аз ному мавқеи наздикон ва нафароне, ки дӯсташон медоред, кӯшиши худнамоӣ карданро накунед. Аз хариди калон худдорӣ намоед, вагарна чизи харидаатон ба шумо маъқул нашуда, сахт андуҳгин мегардед. Фаъолнокии шуморо атрофиён қадр мекунанд, вале ба рафтори беандеша роҳ надиҳед. Маблағи доштаи худро захира кунед.
Савр
Агар дар ин рӯз ба шумо ягон вазифаи иловагиро пешниҳод намоянд, розӣ нашавед, вагарна коратон барор нагирифта, маблағи зиёдеро аз даст медиҳед. Аз робитаву муошират ба ғайр аз фиребу дилмондагӣ чизи дигаре намегиред. Аз субҳи имрӯз нофаҳмиву хурдагирӣ имкон дорад. Тақдир бар зидди шумо бошад ҳам, сар нафароред.
Ҷавзо
Агар дар ин рӯз кори наверо пешниҳод кунанд, розӣ шавед, дар ҳама ҷода муваффақ мегардед. Рӯзи мусоидест барои робита намудану ҷустуҷӯи сарчашмаҳои нави даромад. Бадбахтиҳо аз канори шумо гузашта мераванд. Душмани пинҳонӣ кӯшиши пешпо додани шуморо мекунад, вале худ ба доми худаш меафтад.
Саратон
Агар бо корҳои муҳим машғул шудан хоҳед, аз кӯмаки нафаре истифода набаред ва масъулиятро пурра ба дӯши худ гиред. Ба ақидаи маслиҳатчиён гӯш дода, ба хатогиҳо роҳ дода метавонед. Барои муноқиша бо шахси дӯстдоштаатон вақти мусоид нест.
Асад
Дар ин рӯз қувваву нерӯи шуморо қадр мекунанд, вале ба шитобкорӣ роҳ надиҳед. Ҳунару маҳорати худро дуруст ба кор бурда, мавқеи худро баланд мебардореду обрӯву нуфузатон зиёд мегардад. Баъди шом ба пурхӯрӣ роҳ надиҳед, вагарна ба бемориҳои рӯдаву меъда гирифтор мешавед.
Сунбула
Рӯзи бобарорест барои корҳои муҳим. Захираҳои худро ба кор бурда, муносибатро бо наздикони худ мустаҳкам ва вазъи молиявиро беҳтар месозед. Мушкилињои пулї имкон доранд, ќарзњои куњнаро баргардониданатон лозим меояд. Баъзењо ба наздикону хешовандон кўмаки молиявї мерасонанд.
Мизон
Рӯзи вазнин аст. Ба назаратон чунин менамояд, ки мушкили пайдошударо рафъ карда наметавонед. Эҳтимол асабӣ шуда, ҳодисаҳоро дуруст рафъ карда наметавонед. Агар ин давраи душворро паси сар карда, аз муноқиша бо дӯстон ва дигар монеаҳо раҳоӣ ёфта тавонед, муваффақият насибатон мегардад.
Ақраб
Рӯзи вазнин аст. Субҳро аз фаъолияти ором сар карда, ягон кори муҳимро ба нақша нагиред. Бо он чизе, ки ҳаёт пешкашатон месозад, қаноат карда, чизе талаб накунед. Эҳтимол худро нотоб ҳис мекунед. Баъди нисфирӯзӣ истироҳати бофароғат карда, аз машқҳои ҷисмонӣ ва нафасӣ истифода баред. Барои шод сохтани хотири дӯстдоштаатон фантазияи худро ба кор баред.
Қавс
Қавсҳои муҷаррад бо нафаре шинос мешаванд, ки зиндагияшонро яку якбора тағйир медиҳад. Ба саломатии худ диққат диҳед. Эҳтимол каме нотоб гашта, якбора ғамгин мегардед. Дар ҳама гуна фаъолият аз тағйиротҳои куллӣ худдорӣ намоед, бо нафароне ки дӯсташон медоред, муноқиша накунед.
Ҷаддӣ
Дар ин рӯз бар замми рафъ сохтани мушкили худ шуморо лозим меояд, ки наздиконро бо меҳру муҳаббат фаро гиред. Такаббур боиси пешравии коратон шавад ҳам, қаҳру ғазаби ҳамкорону шиносҳоятонро меорад. Маблағе, ки имрӯз ба даст меоред, ба осонӣ аз даст медиҳед.
Далв
Дар ин рӯз ба ҳар коре, ки даст мезанед, қувваву имкониятҳои худро ба эътибор гиред. Мардҳо мушкили муҳимеро рафъ кардаву ғалатҳои куҳнаро рафъ месозанд. Дар муносибат бо наздикони худ ростқавливу интизомро риоя кунед. Зимни робита бо ҳамсуҳбат нуқтаи назари ӯро ғалат нашуморед.
Ҳут
Дар ин рӯз ҷасурона аз пайи амалӣ сохтани корҳое шуда метавонед, ки қаблан аз уҳдааш намебаромадед. Аз корҳои хатарнок ва нафарони шубҳанок дурӣ ҷӯед. Вазъи молиявиатонро беҳтар месозед. Қабл аз хоб сайругашт ва истироҳат карданатон хуб аст. Эҳтимоли бехобӣ ва камқувватӣ дар назар аст.
