Ҳамал
Дар ҳама кор бодиққат буданатон лозим аст, ҳангоми робита бо шиносҳои наватон хеле боэҳтиёт бошед. Эҳтимоли ба худ ҷалб кардани нафарони беинтизомро доред. Қабл аз он ки дар ҳузури нафаре дарди дил мекунед, нағзакак андеша намоед. Бо дӯстдоштаи худ баҳс накунед, дар ин рӯз ҳақ ба ҷониби шумо нест.
Савр
Корҳои ҷиддӣ ва чорабиниҳои муҳимро ҷасурона ба нақша гиред. Дар ин рӯз ба вохӯрии ошиқона, дилхушӣ ва истироҳат ниёз доред. Айни замон ба шахси дӯстдоштаи худ лаҳзаҳои хотирмони ошиқона ҳадя карда метавонед. Баъди нисфирӯзӣ аз шамолхӯрӣ эҳтиёт шавед.
Ҷавзо
Он нақшаву ниятҳое, ки дар сар доред, на ҳамааш ҷомаи амал мепушанд. Бо роҳбарияти худ баҳс карданро маслиҳат намедиҳем. Айни замон шуморо на аз рӯйи либосатон, балки аз рӯйи ақлу тамиз баҳо медиҳанд. Бо вуҷуди ин, сару либоси худро нав карданатон хуб аст.
Саратон
Дар ин рӯз бо касе муноқиша карданро маслиҳат намедиҳем, хусусан бо шахси дӯстдошта муносибатро вайрон накунед. Дар сари ғазаб шумо метавонед корро ба муноқишаи калон расонед. Бештар дар ҳавои тоза гаштугузор кардан боиси хоби бароҳат ва оромии асабҳоятон мегардад.
Асад
Муносибатҳоятон бо атрофиён хуб ҷараён гирифта, касе аз шумо ташаббускорӣ ё гузашт карданро талаб намекунад. Ҳам аз ҷиҳати ҷисмонӣ ва ҳам равонӣ худро хуб эҳсос мекунед. Чизе дар ин рӯз наметавонад асаби ороми шуморо халалдор намояд.
Сунбула
Тамоми корҳое, ки дар ин рӯз оғоз кардан мехоҳед, қувваи зиёд ва диққатнокии хосаро талаб мекунад. Эҳтимол баъзе монеаҳоро убур карданатон лозим меояд. Ахбороти номукаммал ва беташаббусии ҳамкорон сади роҳи пешравиҳоятон мегардад. Айни замон камқувватву заифиро эҳсос мекунед, вале ин ҳолат зудгузар аст.
Мизон
Барои нафароне, ки бо дуруштӣ ва баҳсу мунозира мушкилашонро рафъ кардан мехоҳанд, чандон рӯзи бобарор нест. Нафароне ки ниёз ба руҳбаландӣ доранд, муваффақ мегарданд. Мизонҳои муҷарраде, ки дар ин рӯз ошиқ мешаванд, ба шитобкорӣ роҳ доданро маслиҳат намедиҳем.
Ақраб
Дар ин рӯз аз ҳад зиёд фаъол шуданро маслиҳат намедиҳем. Машғулиятҳои муфидро бо комёбиҳо тавъам намоед. Агар имкон дошта бошед, рӯзро дар хона нагузаронед. Бо нафароне, ки ногап ҳастед, имкони оштишавиро пайдо кунед. Ғами саломатиро низ хӯрданатон лозим меояд. Рӯзи хубест барои харид ва дилхушиҳо.
Қавс
Корҳои наверо, ки ба муддати маддид ба нақша гирифтаед, метавонед сар кардан гиред. Дар ин рӯз корҳоятон барор гирифта, маслиҳатҳоятон мепазанд. Дар ҷодаи ишқу муҳаббат низ бурдборӣ ҳамсафаратон мегардад. Баъди нисфирӯзӣ истироҳати бофароғат табъатонро болида мегардонад.
Ҷаддӣ
Дар ин рӯз яку якбора аз уҳдаи ду кор баромадан мехоҳед, вале танҳо нафарони корчаллону кордон ба мақсад расида метавонанд. Эҳтимол муносибатҳои кориятон бо нафаре ба муносибатҳои ошиқона мубаддал мегардад.
Далв
Корҳоеро, ки шуморо дучори мушкилиҳо месозанд, ба таъхир гузоред, зеро аз уҳдааш баромаданатон ба гумон аст. Айни замон бештар истироҳат карданро маслиҳат медиҳем. Нафарони муҷаррад шахсеро пайдо мекунанд, ки ба зиндагияшон рангу таровати хоса ато месозад.
Ҳут
Дар ин рӯз эҳсоси якравӣ дар вуҷудатон ҷӯш зада, шумо нуқтаи назари худро пайгирӣ намуда, сабабҳои чунин рафторатонро ба касе маънидод кардан намехоҳед. Чунин рафторатон ба ҳамкорон писанд намеояд ва боиси муноқишаву нофаҳмӣ мегардад.
