Ҳамал
Дар ҷодаи касбу кор тибқи усулҳои санҷидашуда амал намуда, аз таваккал кардан худдорӣ намоед. Шахсоне, ки ҳанӯз оила бунёд накардаанд, дар хона нишастанро тавсия намедиҳем, имрӯз шумо бахти худро пайдо мекунед. Ҳангоми аз роҳи мошингард гузаштан ва рондани мошин боэҳтиёт бошед.
Савр
Имрӯзро бебарор шуморидан ғалат аст, вале аз шумо сарфи нерӯи зиёдро талаб мекунад. Мушкилиҳои сарзада чандон муҳим набошанд ҳам, барои рафъ намуданаш вақту қувваи зиёд сарф мекунед. Мулоқоти ошиқона табъатонро болида мегардонад. Баъди нисфирӯзӣ андаке худро нотоб ҳис мекунед.
Ҷавзо
Дар ин рӯз кӯшиш намоед, ки ба ягон кори ғалат роҳ надиҳед. Тамоми рафтору гуфтор ва ҳатто андешаҳои худро дар тарозуи ақл баркашед. Муноқиша бо яке аз наздикон табъатонро хира мегардонад. Барои он ки муноқиша калонтар нагардад, ақлу хирадро пеша намоед. Пулҳои худро эҳтиёт кунед.
Саратон
Рӯзи хубест барои нафароне, ки ошиқанд ва ошиқ шудан мехоҳанд. Бе дудилагӣ изҳори муҳаббат кунед, дӯстдоштаатон шуморо бо хушнудӣ қабул мекунад. Ба нафаре, ки роҳи осони пулкоркуниро ба шумо нишон додан мехоҳад, бовар накунед. Саломатиятон дар ин рӯз ташвиш намедиҳад.
Асад
Дар ин рӯз ба коре, ки аз уҳдааш намебароед, даст назанад. Эҳтимоли аз даст додани маблағ, мушкилоти рӯзгор ё муноқишаи оилавӣ дар назар аст. Фикру андешаҳои худро ба тартиб оваред, шумо бояд ба гардишҳои ногаҳонии қисмат омода бошед. Бе тавсияи табиб ягон намуди дорувориро истеъмол накунед.
Сунбула
Рӯзи хубест барои машғул шудан бо хариду фурӯш. Дар ҷодаи касбӣ аз усулҳои нави корӣ истифода набаред, беҳтараш тарзи санҷидашударо ба кор баред. Серкорӣ ва фориғболии шумо нисбати наздикон боиси ранҷидани аҳли оила мегардад. Ба саломатии наздикони худ бодиққат бошед.
Мизон
Ягон ҳодисаи ногувор дар ин рӯз рух намедиҳад. Вале қарз гирифтану қарз додан маслиҳат дода намешавад, ҳатто маблағи хурдро ҳам. Ба ҳеҷ ваҷҳ бо фолбиниву соҳирӣ машғул нашавед, вагарна қувваҳои баду хатарнокро ба худ ҷалб месозед. Саломатиятон дар ин рӯз ташвиш намедиҳад.
Ақраб
Агар имрӯз коратон барор нагирад, барои ба мақсад расидан аз тамоми воситаҳо истифода бурданро маслиҳат намедиҳем. Дар гуфтор боэҳтиёт бошед, вагарна ба иззати нафси нафаре мерасед. Баъди нисфирӯзӣ дилатон худ ба худ хавотир шуда, аз пешомади баде дарак медиҳад.
Қавс
Дар ин рӯз хобҳои мағшуш дида, нотоб гаштанатон имкон дорад. Муносибати бади роҳбарияти коргоҳ, бадхоҳии душманон ё ғалатҳо садди роҳи ба мақсад расиданатон мегардад. Қавсҳои муҷаррад шахси ба дилашон наздикро пайдо мекунанд, вале хабари ногуворе маҷбурашон месозад, ки муваққатан муносибатҳои ошиқонаро ба таъхир гузоранд.
Ҷаддӣ
Рӯзҳои наздик шахси дӯстдоштаатон боиси сарсону саргардон гаштанатон мегардад. Амалҳои беандешаи ӯро ба дил наздик қабул накунед. Беҳтараш бо коре машғул шавед, ки асабатонро ором созад. Аз рафтори нодуруст худдорӣ намоед. Агар имкон дошта бошед, дар муҳити орому осуда вақт гузаронед.
Далв
Аз ҷониби нафарони хирае, ки ба гурӯҳи дӯстон ё хешовандонатон ворид намегарданд, туҳфаву кӯмакро қабул накунед. Нафаре, ки ба шумо туҳфа медиҳад, бо ин амалаш мехоҳад мутеи ӯ бошед. Серкорӣ боиси аз оилаву фарзандон дур гаштану норозигии пайвандонатон мегардад.
Ҳут
Ҳодисаҳои имрӯз боиси ба сафар баромадани шумо мегардад. Шумо бояд барои ба роҳ баромадан нағзакак омодагӣ бинед, вагарна вазъият табъи дили шумо сурат намегирад. Вазъи саломатӣ мунтазам рӯ ба беҳбудӣ меорад. Фарзандони навраси худро беназорат нагузоред. Тамоми мушкили бо фарзандон сарзадаро бе асабоният қабул намоед.
