Ҳамал
Дар ин рӯз ҳамалҳои муҷаррад имкони пайдо намудани ҳамсафари ҳаётии худро доранд. Диққати худро ба мушкилоте, ки аз шумо вобастагӣ надорад, ҷалб насозед. Масъалаҳои молиявиатон хубанд, ба ташвиш наафтед, вале кӯшиш намоед, ки пулро барои чизҳои беҳуда сарф накунед.
Савр
Дар касбу коратон муваффақияти зиёдро интизор бошед. Меҳнати шуморо на танҳо дар коргоҳи худатон, балки берун аз он қадр мекунанд. Дар ҷодаи муҳаббат каме тағйирот имкон дорад, нафаре шуморо ба мулоқоти ошиқона даъват мекунад. Душманонатон аз худ дарак медиҳанд. Барои аз муноқиша халосӣ ёфтан ба танқиду иғвояшон диққат надиҳед.
Ҷавзо
Хислати хушчақчақиятон боиси пайдо кардани дӯстони хуб ва корчалониятон дар тиҷорат бурдборӣ меорад. Нафароне ки бо пули калон сару кор доранд, бояд ҳушёриро преша намоянд. Ҷавзоҳои муҷаррад ба нафаре ошиқ мешаванд, ки дар оянда ба касбу корашон кӯмак мерасонад.
Саратон
Дар ин рӯз барои заҳматҳои кашидаатон маблағи хуб ба даст меоред. Вазъи саломатиятон хуб аст, бо машқҳои ҷисмонӣ машғул шуда ҳолататонро беҳтар карда метавонед. Дар ҷодаи муҳаббат вазъият чандон хуб нест. Дӯстдоштаатон дигар бо шумо будан намехоҳад.
Асад
Дар ин рӯз ба саломатии худ хеле бодиққат бошед, зеро нақшаҳои зиёд бо сабаби шамол хӯрданатон амалӣ намешаванд. Агар бемориҳои куҳна дошта бошед, ба табиб муроҷиат кунед. Мулоқоти ошиқонаро ба рӯзи дигар гузоред, вагарна ҳам табъи худ ва ҳам аз дӯстдоштаатонро хира месозед.
Сунбула
Барои муваффақ шудан роҳҳои осонро наҷӯед. Агар рақиби ҷиддиятонро мағлуб кардан хоҳед, аз дастгирии нафари воломақом истифода баред. Мушкилиҳои дигарро бошад мустақилона рафъ намоед. Барои беҳтар сохтани вазъи молиявӣ кори иловагӣ ҷӯед. Барои табобати бемориҳои гурда рӯзи мусоид аст.
Мизон
Дар ин рӯз дар ҳаёти оилавиятон оромиву нишот аст. Агар ҷойи кори худро иваз карданӣ бошед, аввал ҷойи кори дигарро пайдо кунед. Дар сурати пайдо шудани нишонаҳои бемории ангина ё шамолкашӣ чораҳои фаврӣ дида аз пайи табобат шавед. Бо дӯстдоштаатон муноқиша кардан нахоҳед, ғалатҳои худро ба гардан гиред. Бо якравӣ вазъияти душворро рафъ карда наметавонед.
Ақраб
Дар ин рӯз ҳатто дӯстони наздикатон шуморо ба кӯча бароварда наметавонанд. Кору бори хона чунон зиёд мешавад, ки вақти сархорӣ намеёбед. Мушкили деринаеро, ки наздиконатон ҳар дам хотиррасон мекарданд, рафъ месозед. Дар роҳ эҳтиёт бошед, ба хатар афтиданатон имкон дорад. Аз нафарони бадҷаҳлу асабӣ дурӣ ҷуста аз нобарориҳо халосӣ меёбед.
Қавс
Дар ин рӯз таърифу тавсифи зиёд мешунавед. Бо оштӣ додани нафароне, ки бо ҳам забон ёфта наметавонанд, машғул шавед. Мушкили ҷиддӣ надошта бошед ҳам, каме норасоии пул азиятатон медиҳад. Ҳангоми баҳс бо ҳамкорон ҷониби касеро нагиред. Дар ҷодаи муҳаббат ба найрангу фиреб роҳ надиҳед.
Ҷаддӣ
Бо нафаре, ки сахт эътимод доред, самимиву ошкоро бошед. Баъзеҳо бо маслиҳатҳои нодаркорашон ба асабатон мерасанд. Дар ин рӯз имкони харидани чизҳои нодаркор зиёд аст. Барои он ки аз бепулӣ азоб накашед, пулро беҳуда сарф накунед. Баъди нисфирӯзӣ эҳтимоли каме нотоб шуданатон вуҷуд дорад.
Далв
Дар ин рӯз дарҳои зиёде бароятон кушода аст, аз ин рӯ имкони муваффақ шуданро аз даст надиҳед. Дар маъракаи дӯстон бо нафаре шинос шуда, ошиқ мешавед. Дар мулоқоти аввалин самимияти худро нишон диҳед. Барои он ки дӯстатон ба душман мубаддал нагардад, дар ин рӯз ба касе қарз надиҳед.
Ҳут
Дар ин рӯз худро эҳтиёт карда, аз корҳои вазнини ҷисмонӣ худдорӣ намоед. Табъи нохушатон боиси он мегардад, ки бо нафарони даркорӣ робитаи хуб карда наметавонед. Ғизоеро истеъмол намоед, ки ба саломатиятон безарар бошад. Баъди нисфирӯзӣ барои қабул кардани меҳмон омода бошед.
